Moe(t)(d)

‘Er wordt al moeilijk gedaan over een kaart versturen per post, maar een berichtje via de mail of telefoon kost ook energie, data blijven opgeslagen en niemand het heeft over de impact daarvan? Waarom zou ik ook maar een kilometer minder rijden met de auto of het kliekje bewaren voor de volgende maaltijd? Weet je wat het is? Zolang die grote bedrijven het voor het zeggen hebben en zij alleen maar bezig zijn met meer-meer-meer en dan vooral meer geld, dan geloof je toch niet dat het ook maar iets uitmaakt als ik een speklapje minder op de barbecue leg? Ik zal het je zo zeggen: ik lik mijn vingers er nog bij af ook. Maar ik respecteer iedereen hoor!’, kwam er nog achteraan.

Het was iemand op de markt die me zijn mening uitgebreid gaf, terwijl ik alleen maar vroeg aan de marktkoopman of hij ook kaarten op duurzaam papier had. De moed zonk me in de schoenen, want ik denk wel dat mijn keuzes uitmaken. Ik geloof wel dat kleine beetjes helpen. Ik moet nog een verjaardagskaart posten.

Met de moed in mijn schoenen, trek ik de veters strak en knoop ze vast. Al is het maar een klein stapje en een minimaal verschil, ik houd moed.

Gefeliciteerd met je verjaardag trouwens! Ik hoop dat de kaart op tijd is.