Oproep

De natuur is al vaak de inspiratiebron geweest voor technisch vernuft. Zo is de voorkant van de hogesnelheidstrein afgekeken van de snavel van de ijsvogel, wordt het koelsysteem van termietenheuvels toegepast in gebouwen als natuurlijke airconditioning en is klittenband, naar verluid, geïnspireerd op de bloemen van de kliswortel.

In diezelfde natuur vind ik te vaak door mensen verloren, maar ook bewust achtergelaten papiertjes. Verloren papiertjes liggen meestal op het pad of net ernaast. De bewust achtergelaten papiertjes achter bomen. Door de samenstelling van de papiertjes – een natsterktemiddel is toegevoegd om de sterkte van het papier te behouden in vochtige omstandigheden – verteert het slecht in de natuur, blijft het tijden liggen of verdwijnt het onder de grond en is het alleen niet meer zichtbaar aan de oppervlakte.

De oplossing ligt misschien voor het oprapen in de natuur! Het klokhuis van een appel verteert in twee tot acht weken. Zou papier van gedroogde en gemalen appelklokhuizen een oplossing kunnen zijn? Dat lijkt me ook ideaal als je per ongeluk een keer een papieren zakdoekje hebt mee gewassen in de wasmachine. Een papieren zakdoekje in de wasmachine valt weliswaar helemaal uit elkaar, maar plakt als pluis aan alle kleding. Ergens heb ik gelezen dat een aspirine bij de was helpt om het pluis te laten verdwijnen. Omdat er al teveel medicatie in het grondwater zit, wil ik dat niet gelijk aanbevelen, maar de basis van de aspirine… ligt bij de wilg!

Ik denk even hardop: Zou iemand al eens geprobeerd hebben om snoeiafval van de (knot)wilg te gebruiken als grondstof voor papieren zakdoekjes? Zou het daarmee ook snel biologisch afbreekbaar zijn? Én zou het pluis in de wasmachine voorkomen?

Oproep: Wie wil het probleem van de slingerende papieren zakdoekjes in de natuur ook oplossen? Ik ken wel een ketenpartner die wil samenwerken (www.waardewenders.nl).